Εξώπορτες...III

ΕΞΩΠΟΡΤΕΣ...ΙΙΙ

 

 

Γιατί ήταν η οξώπορτα η επαφή με τον κόσμο, πόρτα και παράθυρο στην μικρή κοινωνία του χωριού. Αλλά και για τη γάτα του σπιτιού που μπαινόβγαινε από μια κομμένη επίτηδες σανίδα στο κάτω μέρος. Θα ξεκινούσε ύστερα τα παιδιά για το σχολειό θάβγαζε τα ζώα απ’ τη θυροπούλα και θα τοίμαζαν κι οι μεγάλοι τα σύνεργα για τη δουλειά που τους καρτερούσε. Πίσω έμειναν οι ηλικιωμένοι, οι ανήμποροι, οι γυναίκες, «σ’ άλλ’ αράδα» άμα είχαν βαριές οξωδλιές.
Πρώτη δουλειά να τρίψουν το κατώφλι και τα πεζούλια. Η κυρά μάνα θα κάθονταν να ξαχλιάς ή με την πατούνα στο λαιμό, ή αλέθοντας τον καφέ με το μύλο. Οι νιές πηγαινοέρχονταν, ακουμπούσαν στα πεζούλια τις φτσέλες με το νερό, το ζαλίκι με τα πουρνάρια για τ' γάστρΑ ή τα τσάκνα για προσάναμα, ακουμπούσαν τα τιψιά με τον τραχανά να λιαστεί, κι ότι άλλο κουβαλούσαν στην πλάτη τους. Αλλά και σακούλια και τσάκια με ψώνια απ’ τα Γιάννινα ξεφόρτωναν και σακιά με γεννήματα απ’ τ’ αλώνι και το άλεσμα απ’ το μύλο, και τενεκέδες με γάλα, και βελέντζες απ’ τη νιροτριβή στράγγισαν στα πεζούλια και ζωντανά ποτίστηκαν με το σιούμλο απ'τ' στέρνα της αυλόπορτας.