Η ιστορία του χωριού μου...3

Η ξενητειά....(διηγήσεων Μενέλαου Κούσιου συνέχεια..)

Εις το χωριό της Μόλιστας, η φιλαποδημία είναι συνήθεια γενική. Οι περισσότεροι μισσεύουνε στη Ρουμανία και στην Αίγυπτο, όπου εκεί σαν καταφθάνουν, ευθύς αμέσως καταπιάνονται, με δημιουργικές και παραγωγικές δουλειές, αποφεύγοντες να καταστούν φυγόπονες θεσιθήρες. Και τα πάμπτωχα παιδιά της Μόλιστας, από τα δέκα τους τα χρόνια, και πριν η λάχνη αναφανεί, στ’ αδύναμο χλωμό τους πρόσωπο, στα ξένα ξεκινούσαν με τη βούργια τους στο ώμο, για να κερδίσουν το ψωμί τους.

Συνήθως τα δωδεκάχρονα παιδιά, δούλευαν αρχικά εις τις κομπανίες των κτιστών κι αργότερα κατέληγαν κτίστες κι αυτοί ειδικευμένοι.

 Ομάδες φιλικές οι μαστόροι, με σύνεργα και ζώα, και μ’ αρχιμάστορα επικεφαλής, απ΄ τα χωριά τους ξεκινούσαν για τη ζωή ν’ αντιπαλέψουν, φκιάχνοντας στα Ζαγοροχώρια, ή όπου αλλού στην επαρχία, σπίτια περίτεχνα κι ωραία.Είχαν διάλεκτο δική τους, προς χάριν συνεννόησης, χωρίς να γίνονται αντιληπτοί απ’ τους άλλους, την λέγαν ‘Κουδαρίτικη’. Κι ακόμα υφίστανται τα μέγαρα τα επιβλητικά, που έφκιαναν με υπομονή και τιμιότητα οι μαστόροι στα γραφικά χωριά: του Ζαγορίου και Πωγωνίου.

Και ένας απ’ τους πιο έξοχους υπερτέκτονας της Μόλιστας, αυτούς τους φτωχικούς παλιούς καιρούς, ήταν ο ξακουσμένος Μεσαρίτης, Βασίλειος Χαρισιάδης, καθώς και ο Μποτσφαρίτης Νικόλαος Κατσίκης.

 Όλο το θέρος εργάζονταν οι κτίστες ακατάπαυστα, και τα Χριστούγεννα γιορτές και Πάσχα, με φορτωμένα μ’ αγαθά τα ζώα, γύριζαν στα χωριά τους εύχαρεις, τ’ αντίκοπό τους ν’ απολαύσουν.

Εκεί στο προσφιλές κι αξιαγάπητο οικογενειακό τους περιβάλλον, και στην περίχαρη ατμόσφαιρα, τ’ ακριβοφίλητου σπιτιού των, απέμασαν ηδονικά το θέλγητρο της περιοδικής ανάπαυσης από τον κάματο στα ξένα. Στα σπίτια τους ανέμεναν, μανάδες και γυναίκες μαζί με τα παιδιά τους, και με το υπέροχο νοικοκυριό τους, με τα πολύγλυκα κρασιά, με τα σταφύλια, τα καρύδια, με τα σιουμπέκια κρεμασμένα, κι όλα τα άλλα αγαθά της γης, τους άνδρες τους που πάλευαν για την κοινή υπόθεσι στα ξένα, εγκάρδια καλωσόριζαν, και με αισθήματα βαθιά, γλυκειάς κι αγνής αγάπης, θέρμαιναν τις καρδιές των

Αι ωραίαι και τερπναί αυταί εποχαί παρήλθον πλέον, οι τέκτονες τώρα αραίωσαν, και τα χωριά ερήμωσαν σχεδόν, έτσι που απ’ την παληά εκείνη ευφρόσυνη εποχή, με τις γλυκές και δροσερές χαρές της, να μην έχη απομείνει τώρα πια, ει μη το σαγηνευτικό αναρρίπισμα της παλινόστησις στη μνήμη μας, των απαράμιλλων της περιστατικών, που ‘ναι ιδιαίτερα συνδεδεμένα, με την κουραστική και ελλειματική ζωή, των μαστόρων και των κτιστών της.

                                                                                                                        συνεχίζεται...