 |
| ©soniastimotheou_photography21 |
- Η έννοια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας πολύ συχνά παραμερίζεται για λόγους “δημοσίου συμφέροντος”, για την “προστασία” της κοινωνίας από οικονομικούς και πολιτικούς κινδύνους, και ερμηνεύεται -ή παρερμηνεύεται- με διαφορετικούς τρόπους από διάφορες κοινωνικές ομάδες στη βάση των οικονομικών και πολιτικών τους συμφερόντων.
Ανεξαρτήτως από την ιδεολογική προσέγγιση που υιοθετεί κανείς, τα στοιχεία δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας. Ο αριθμός των ανθρώπων που δυστυχούν λόγω ένδειας αυξάνεται μαζί με το φαινόμενο της συσσώρευσης του πλούτου στους λίγους.
Έτσι δημιουργούνται οι συνθήκες για την ενίσχυση του κοινωνικού αποκλεισμού σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία που ελέγχεται από τις αγορές. Ο Bauman[i] αναφέρει ότι εκείνοι που ανήκουν στο πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού είναι πλέον 2.000 φορές πλουσιότεροι από το φτωχότερο 50%, ενώ οι πόροι των 20 πλουσιότερων ανθρώπων στον κόσμο ισοδυναμούν με τους πόρους που έχει στη διάθεσή του το φτωχότερο 1 δισεκατομμύριο ανθρώπων.
Επίσης, πάνω από το 90% της αύξησης του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος που επετεύχθη στις ΗΠΑ μετά την πιστωτική κατάρρευση του 2007, το ιδιοποιήθηκε το πλουσιότερο 1% των Αμερικανών. Το συνεχές άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ των φτωχών και των πλουσίων τεκμηριώνεται από τις περισσότερες έρευνες για τις κοινωνικές ανισότητες. Το τίμημα της κοινωνικής ανισότητας είναι η δημιουργία μιας αυξανόμενης κοινωνικής παθολογίας που οδηγεί στον κοινωνικό αποκλεισμό μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. H ακραία φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός αποτελούν παραβίαση της ίδιας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας[ii].
Τα επόμενα χρόνια προβλέπεται ακόμα μεγαλύτερη ανισότητα που θα οδηγήσει σε σκληρότερη προσπάθεια και αγώνα για κοινωνική επιβίωση σε ένα περιβάλλον το οποίο θα ενισχύει συνεχώς την υποβάθμιση των όρων διαβίωσης μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, τη συρρίκνωση των δικαιωμάτων τους, την απογοήτευση και την ταπείνωση[iii]. Οι επιπτώσεις στην Ελλάδα από τη διεθνή κρίση του καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης είναι εξαιρετικά έντονες.
Το παράδοξο όμως είναι ότι, παρόλο που το μοντέλο αυτό, με την παρούσα κρίση, έδειξε για άλλη μια φορά τις αδυναμίες του, φαίνεται πως ισχυροποιείται ακόμη περισσότερο. Το καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης, το οποίο οδήγησε εκατομμύρια ανθρώπους σε αδιέξοδο, επανήλθε ενισχυμένο με νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εξυπηρετούν τις οικονομικές ολιγαρχίες και απομονώνουν την πλειονότητα των πολιτών. Η κρίση των τραπεζών δίνει την δυνατότητα στην οικονομική ολιγαρχία να συνεχίζει να πλουτίζει, «ανακαλύπτοντας» επενδυτικές ευκαιρίες ανά την υφήλιο, ενώ την ίδια στιγμή η κρίση στην αγορά εργασίας οδηγεί όλο και περισσότερους ανθρώπους στην ανεργία, στην φτωχοποίηση και στην περιθωριοποίηση.
Παρότι η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα που επλήγη από την κρίση, είναι ίσως η μοναδική στην Ευρώπη που υφίσταται, με στόχο τη διάσωσή της από τη χρεωκοπία, τόσο αρνητικές συνέπειες, λόγω του παράλογου προγράμματος λιτότητας που ακολουθεί. Είναι η χώρα που απορροφά τους κραδασμούς της συστημικής κρίσης σε διεθνές επίπεδο, λειτουργώντας ως αποδιοπομπαίος τράγος και ταυτόχρονα ως πειραματικό εργαστήριο ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών για την εξόφληση ενός χρέους που δεν είναι βιώσιμο. Μετά την υπογραφή του μνημονίου η Ελλάδα απαξιώθηκε, απομονώθηκε και μετατράπηκε σε πειραματόζωο ακραίων πολιτικών λιτότητας. Η πολιτική της λιτότητας που επέβαλε η τρόικα στην Ελλάδα ως μέτρο για την αντιμετώπιση της κρίσης και τη μείωση των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους, οδήγησε σε ραγδαία μείωση μισθών, συντάξεων, κοινωνικών δαπανών και σε παράλληλη αύξηση της φορολογίας. Το αποτέλεσμά της ήταν η ύφεση, η ανεργία και η πτώση των εισοδημάτων, η ανατροπή της καθημερινότητας των πολιτών και η απειλή για την αξιοπρέπεια και την κοινωνική τους θέση.
Το «πείραμα» αυτό οδήγησε έξι εκατομμύρια τριακόσιες χιλιάδες ανθρώπους να διαβιούν σε κατάσταση φτώχειας ή υπό την απειλή της, σύμφωνα με την έκθεση του 2014 του Γραφείου Προϋπολογισμού Κράτους της Βουλής. Η μεσαία τάξη κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος, οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι, οι πλούσιοι πλουσιότεροι και η κοινωνική ανισότητα εντάθηκε με τον πλούτο να συγκεντρώνεται σε μια ελάχιστη μειοψηφία.
Την ίδια στιγμή το κοινωνικό κράτος κατακρημνίζεται, αφαιρώντας από αρκετούς συμπολίτες μας ακόμη και τα ελάχιστα μέσα διαβίωσης και φροντίδας, τα οποία, ούτως ή άλλως, με δυσκολία κάλυπταν τις ανάγκες τους τα προηγούμενα χρόνια.
Η διάλυση του κοινωνικού κράτους επηρεάζει επίσης και το σύνολο των πολιτών, λόγω των επιπτώσεών της στους τομείς της εκπαίδευσης, της υγείας και της ασφάλειας. Οι δυνατότητες ολοκληρωμένης περίθαλψης, ουσιαστικής και ποιοτικής εκπαίδευσης, και στοιχειώδους ασφάλισης συρρικνώνονται. Με τα συνεχή, βίαια και απρόβλεπτα μέτρα επιδιώχθηκε η ψυχική εξουθένωση και η υποταγή των πολιτών, ώστε να αφήσουν την τύχη τους στην πολιτική και οικονομική εξουσία μιας ολιγαρχίας και μιας ομάδας διεθνών γραφειοκρατών που δίνουν οδηγίες για την επίτευξη λογιστικού πλεονάσματος.
Παράλληλα, με τη στοχοποίηση των πλέον κοινωνικά ευάλωτων ομάδων, ενισχύθηκε η πολιτική καταστολής ως μέσο «προστασίας» των πολιτών αλλά και επίδειξης ισχύος απέναντι σε κάθε μορφής αντίδραση. Μέσα από την επικοινωνιακή στρατηγική που συνόδευε την εξαγγελία και επιβολή των μέτρων, επιχειρήθηκε να οδηγηθούν οι πολίτες σε μια κατάστασηεσωτερικευμένης καταπίεσης[iv], μια κατάσταση, δηλαδή, στην οποία δέχονται άκριτα κάθε νέο μέτρο από τον φόβο για ένα ακόμα πιο δυσοίωνο μέλλον, ενώ υφίστανται ήδη τις δραματικές επιπτώσεις της λιτότητας. Οι απολύσεις, οι μειώσεις, οι περικοπές και η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας μετονομάστηκαν σε μεταρρυθμίσεις για το καλό των πολιτών. Η επίρριψη της ευθύνης για την κρίση σε διάφορες ομάδες, επαγγελματικές, συνδικαλιστικές κ.ά., υπέθαλψε την ενοχοποίηση ενός ολόκληρου λαού.
Σε αυτό το πλαίσιο, κάθε αντίλογος, κάθε αντίσταση, κάθε διεκδίκηση θεωρείται ότι επιβαρύνει τη θέση της χώρας και μπορεί να επιφέρει τα χειρότερα.
Η εσωτερικευμένη καταπίεση συνοδεύεται από συναισθήματα ντροπής, φόβου, παραίτησης, απομόνωσης -ακόμη και από έκφραση ευγνωμοσύνης προς τους «σωτήρες».
Χάρη σε αυτή οι πολίτες, αν και επιβιώνουν οριακά, περιέρχονται σε μια κατάσταση αδράνειας, ενώ η ελπίδα και οι προσδοκίες τους για ανατροπή και αλλαγή πορείας σβήνουν. Η δημιουργία εσωτερικευμένης καταπίεσης, η κατασκευή ενόχων και η καλλιέργεια ενοχών δεν διευκολύνουν μόνο την επιβολή περικοπών, μείωσης μισθών και την τάση συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας.
Αξιοποιούνται επίσης για να περιοριστεί η αντιπαράθεση, να καμφθούν οι προσπάθειες αντίστασης και να υπονομευθεί η διαμόρφωση μιας διαφορετικής οπτικής. Τα επαναλαμβανόμενα κτυπήματα, με συνεχή μέτρα και αυταρχικές πολιτικές, οδηγούν σε ψυχική παραίτηση και ενδοτικότητα, με αποτέλεσμα οι βασικές αποφάσεις για τη ζωή να αφήνονται στην πολιτική και οικονομική εξουσία. Οι προσδοκίες και οι διεκδικήσεις μειώνονται, και οι πολίτες συνηθίζουν ευκολότερα να επαφίενται στη φιλανθρωπία του κράτους και των οικονομικών ελίτ.
Χάνουν την αξιοπρέπειά τους και καταλήγουν να νοιώθουν ευγνωμοσύνη για τα ψίχουλα που θα τους παραχωρηθούν. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια τίθεται σε κίνδυνο σε συνθήκες φτώχειας, ανέχειας και κοινωνικού αποκλεισμού. Ακριβώς, όμως σε αυτές τις συνθήκες αποτελεί ακόμη μεγαλύτερη υποχρέωση του κράτους η προστασία των πολιτών από τον φόβο των κοινωνικοοικομικών κινδύνων και της ένδειας.
Σε καμιά περίπτωση η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν μπορεί να τίθεται υπό αίρεση και υπό περιορισμό. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Μανωλεδάκης[v] «η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δε μπορεί να προσβληθεί για χάρη ενός υπέρτερου συμφέροντος ή σε περίπτωση άμυνας ή ως ποινή κατά συγκεκριμένου ανθρώπου φορέα της».
Στη διάρκεια αυτής της καταστροφικής πολιτικής λιτότητας η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων έχασε μεγάλο μέρος των εισοδημάτων της, εκατομμύρια άνθρωποι βρέθηκαν στην ανεργία, με ελάχιστες προοπτικές εξεύρεσης νέας θέσης εργασίας, τα προβλήματα ψυχικής και σωματικής υγείας εντάθηκαν, ορισμένοι επέλεξαν να δώσουν τέλος στη ζωή τους, χιλιάδες βρέθηκαν στο δρόμο χωρίς στέγη και τροφή, άλλοι προσέφυγαν στα ναρκωτικά και στο αλκοόλ και άλλοι στην πορνεία για μερικά ευρώ, ενώ άλλοι αναγκάστηκαν να εμπλακούν στην παρανομία και κατέληξαν σε ένα απάνθρωπο σωφρονιστικό σύστημα που προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και υποτιμά την αξία της ζωής. Επίσης άνθρωποι που βρέθηκαν στη χώρα μας από ανάγκη ή αναζητώντας καλλίτερη τύχη έγιναν στόχος ξενοφοβικών επιθέσεων από ακροδεξιές ομάδες.
Ο Συνήγορος του Πολίτη[vi], με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, σε δελτίο τύπου που εξέδωσε το 2012 ανέφερε ότι «Θεμελιώδη δικαιώματα, όπως αυτό της προστασίας της ζωής, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας και της ασφάλειας, απειλούνται λόγω της εξαπλωνόμενης φτώχειας και της διάσπασης του κοινωνικού ιστού». Επισήμανε επιπλέον την ιδιαίτερη σημασία που έχει η προστασία και ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας για όλες τις ομάδες του πληθυσμού, ιδιαίτερα για τις πιο ευάλωτες που έχουν κατά κύριο λόγο πληγεί από την δημοσιονομική και κοινωνική κρίση στη χώρα μας. Κάνοντας ιδιαίτερη αναφοράς στο θέμα των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, ο Συνήγορος τόνιζε επίσης ότι «παρακολουθεί με ιδιαίτερη ανησυχία τη ραγδαία περιθωριοποίηση τμημάτων της κοινωνίας, αλλά και την ιδιαίτερη έξαρση των βίαιων περιστατικών εις βάρος μελών ομάδων που δαιμονοποιούνται, και ιδιαίτερη έκανε αναφορά στα δικαιώματα των κρατουμένων, η κατάσταση των οποίων επιδεινώνεται και λόγω της κρίσης»[vii]. Η κρίση, εκτός από τις καταστροφικές συνέπειες της για την πλειονότητα των πολιτών είναι φανερό ότι θέτει στο στόχαστρο τις πιο αδύναμες και περιθωριοποιημένες ομάδες, όπως δείχνουν τα φαινόμενα βίας
και εξευτελισμού απέναντι σε πρόσφυγες, μετανάστες και κρατουμένους και άλλες ομάδες.
Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και ο φασισμός βρίσκουν έδαφος σε κλονισμένες κοινωνίες που αναζητούν την ταυτότητά τους και την ανακτούν ανακαλύπτοντας εχθρούς εντός και εκτός των συνόρων. Οι φόβοι, οι κίνδυνοι και οι απειλές χρησιμοποιούνται για την ανασυγκρότηση του ‘εμείς’ με κριτήριο την προάσπιση της εθνικής ταυτότητας που κινδυνεύει και τη ρατσιστική αντίληψη της ανωτερότητας του έθνους, της φυλής, του χρώματος. Έτσι, ο φόβος και η οργή πολύ συχνά εκτονώνονται από ορισμένες ομάδες της ακροδεξιάς απέναντι σε κοινωνικά ευάλωτες ομάδες. Η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ελλάδα της κρίσης αποτελεί σοβαρό κίνδυνο για τη δημοκρατία, την ειρήνη και την κοινωνική συνοχή.
Ο Συνήγορος του Πολίτη[viii] αναφέρεται στα «απεχθή φαινόμενα ρατσιστικής βίας τα οποία δυστυχώς κλιμακώνονται τόσο σε αριθμό όσο και στην ένταση της ασκούμενης βίας διαρρηγνύοντας την κοινωνική συνοχή και ειρήνη και υπονομεύοντας την ίση ανθρώπινη αξία και τα θεμέλια του ίδιου του κράτους δικαίου». Το Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας επίσης στην ετήσια έκθεση του για το 2014[ix] «διαπιστώνει ενδείξεις εξοικείωσης της ελληνικής κοινωνίας με τη βία και την στοχοποίηση ατόμων λόγω της διαφορετικότητάς τους». Οι φυλακές είναι ένας ακόμα χώρος όπου η προσβολή της αξιοπρέπειας και η στέρηση των δικαιωμάτων αποτελεί καθημερινό φαινόμενο, εκθέτοντας διεθνώς την Ελλάδα. Από το 2001 η χώρα έχει 53 καταδικαστικές αποφάσεις[x] του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) για παραβίαση του άρθρου 3 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ)[xi], σύμφωνα με το οποίο ορίζεται ότι “κανένα πρόσωπο δεν πρέπει να υποβάλλεται σε βασανιστήρια ή σε απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση ή τιμωρία“. Είναι χαρακτηριστικό ότι
οι 44 από τις 53 αποφάσεις εκδόθηκαν μετά το 2009[xii], δηλαδή μετά τη χρονιά που ξέσπασε η ελληνική κρίση. Οι αποζημιώσεις στους παθόντες και τα δικαστικά έξοδα τα οποία το ελληνικό κράτος υποχρεούται να καταβάλει ανέρχονται σχεδόν στα δύο εκατομμύρια ευρώ. Τα χρήματα αυτά θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για την βελτίωση των φυλακών και την φροντίδα των κρατουμένων, εφόσον φυσικά αποτελούσε προτεραιότητα και διαρκής επιδίωξη της πολιτείας η προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και η προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων των ανθρώπων. Πέντε χρόνια οικονομικής κρίσης και αλλεπάλληλων πολιτικών λιτότητας έχουν διαλύσει το σύστημα προστασίας των δικαιωμάτων και ελευθεριών, πλήττοντας δραστικά την ίδια την αξία του ανθρώπου. Η εγκατάλειψη τούτων των σταθερών αξιών της Ελληνικής Δημοκρατίας έχει μειώσει αναμφίβολα την αυτονομία των πολιτών, ορισμένοι μάλιστα από τους οποίους μοιάζει να έχουν στερηθεί οριστικά την κοινωνική τους αξιοπρέπεια. Ταυτόχρονα, όμως το ελληνικό κράτος αποβάλλει σταθερά εκείνα τα χαρακτηριστικά του που το καθιστούν κοινωνικό κράτος δικαίου που διεκδικεί την ισότιμη συμμετοχή του στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Η ανάγκη συνεχούς υπενθύμισης της σημασίας της προστασίας των δικαιωμάτων των ανθρώπων και ιδιαίτερα η έμφαση στις πλέον ευάλωτες ομάδες της κοινωνίας χαρακτηρίζουν την επιστημονική δραστηριότητα του Νέστορα Κουράκη. Η συνεχής ενασχόλησή του με ομάδες που βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια παραβιάζονται ιδιαίτερα στο ασφυκτικό πλαίσιο της κρίσης, ήταν και παραμένει πολύτιμη για τη διασφάλιση της λειτουργίας του κράτους δικαίου.
Συνεργασίες σε θέματα έρευνας, εκπαίδευσης και διαμόρφωσης πολιτικών για την κοινωνική ένταξη κρατουμένων με προβλήματα εξάρτησης όπως και για την εκπαιδευτική και κοινωνική ένταξη ανηλίκων που είχαν εμπλακεί σε παραβατικές δραστηριότητες και βρέθηκαν σε συνθήκες εγκλεισμού. με συνεισφορά του στην ανταλλαγή τεχνογνωσίας, στον ανοικτό διάλογο, στην σύνθεση διαφορετικών επιστημονικών θέσεων και στην κοινή προσπάθεια
αλληλεγγύης και ενδυνάμωσης των ομάδων αυτών υπήρξε ανεκτίμητη και καθοριστική για τη βελτίωση των συνθηκών και των υπηρεσιών που λειτουργούν εντός και εκτός του σωφρονιστικού συστήματος. Η επιστημονική οπτική του Νέστορα Κουράκη στο πεδίο της αξιολόγησης των θεραπευτικών δομών που απευθύνονται σε εξαρτημένα άτομα και ιδιαίτερα σε ανήλικους στις φυλακές έδωσε ώθηση στη βελτίωση των υπηρεσιών και στην ανάπτυξη καινοτόμων παρεμβάσεων. Βιβλιογραφία * Αναπληρωτής Καθηγητής Κοινωνικής Εργασίας, Τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης και Πολιτικής Επιστήμης, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. [i] Bauman, Zygmunt (2014). Πλούτος και ανισότητα : Μας ωφελεί όλους ο πλούτος των ολίγων; / μετάφραση Γιώργος Λαμπράκος. – Αθήνα: Εκδόσεις Οκτώ. [ii] Vienna Declaration and Programme of Action. Adopted by the World Conference on Human Rights in Vienna on 25 June 1993 [iii] Όπως (σημ. i). [iv] Tappan, M.B. (2006). Reframing Internalized Oppression and Internalized Domination: From the Psychological to the Sociocultural.Teachers College Record Volume 108, Number 10, pp. 2115–2144. [v] Μανωλεδάκης, Ι. & Pritwitz, C. (1995). Η ποινική προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ελληνογερμανικό Συμπόσιο. Εκδόσεις Σάκκουλα: Θεσσαλονίκη. [vi] Συνήγορος του Πολίτη. Τεύχος 28 – Δεκέμβριος 2012 – Ιανουάριος 2013 [vii] Όπως (σημ.v).
[viii] Συνήγορος του Πολίτη (2013). Περίληψη ειδικής έκθεσης «Το φαινόµενο της ρατσιστικής βίας στην Ελλάδα και η αντιµετώπισή του». http:// www.synigoros.gr/resources/perilipsi_eidikis.pdf [ix] Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας. Ετήσια Εκθεση 2013http://www.hlhr.gr/images/site/1010/1035_large/report2013final.pdf [x] Ρουσιά Ελένη|13.10.2014. Ευρωπαϊκό δικαστήριο: 53 καταδίκες της Ελλάδας για παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Αυγή. http://www. avgi.gr/article/4359525/europaiko-dikastirio-53-katadikes-tis-elladas-gia-parabiasi-anthropinon-dikaiomaton Ανάκτηση: Πέμπτη, 15.10.2015. [xi] UNHCR (1950). Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών όπως τροποποιήθηκε με τα Πρωτόκολλα Νο. 11 και Νο. 14. Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και Πρωτόκολλα της Σύμβασης. Ρώμη 4η Νοεμβρίου 1950http://www.echr.coe.int/Documents/ Convention_ ENG. \\pdf [xii] Όπως (σημ. vii).
Citations (0)
References (8)
Declaration and Programme of Action Adopted by the World Conference on Human Rights in Vienna on 25
Jul 1993
Vienna
ii] Vienna Declaration and Programme of Action. Adopted by the World Conference on Human Rights in Vienna on 25 June 1993 [iii] Όπως (σημ. i).
Περίληψη ειδικής έκθεσης «Το φαινόµενο της ρατσιστικής βίας στην Ελλάδα και η αντιµετώπισή του». http:// www.synigoros.gr/resources/perilipsi_eidikis.pdf [ix] Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας
Jan 2013, [viii] Συνήγορος του Πολίτη (2013). Περίληψη ειδικής έκθεσης «Το φαινόµενο της ρατσιστικής βίας στην Ελλάδα και η αντιµετώπισή του». http:// www.synigoros.gr/resources/perilipsi_eidikis.pdf [ix] Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας. Ετήσια Εκθεση 2013http://www.hlhr.gr/images/site/1010/1035_large/report2013final.pdf [x] Ρουσιά Ελένη|13.10.2014. Ευρωπαϊκό δικαστήριο: 53 καταδίκες της Ελλάδας για παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Αυγή. http://www.
Η ποινική προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ελληνογερμανικό Συμπόσιο
Jan 1995
Ι ΜανωλεδάκηςC Pritwitz
[v] Μανωλεδάκης, Ι. & Pritwitz, C. (1995). Η ποινική προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ελληνογερμανικό Συμπόσιο. Εκδόσεις Σάκκουλα: Θεσσαλονίκη.
Πλούτος και ανισότητα : Μας ωφελεί όλους ο πλούτος των ολίγων; / μετάφραση Γιώργος Λαμπράκος,Jan 2014,Zygmunt Bauman,Bauman, Zygmunt (2014). Πλούτος και ανισότητα : Μας ωφελεί όλους ο πλούτος των ολίγων; / μετάφραση Γιώργος Λαμπράκος. -Αθήνα: Εκδόσεις Οκτώ.
Περίληψη ειδικής έκθεσης «Το φαινόµενο της ρατσιστικής βίας στην Ελλάδα και η αντιµετώπισή του,Jan 2013,Πολίτη Συνήγορος Του,Συνήγορος του Πολίτη (2013). Περίληψη ειδικής έκθεσης «Το φαινόµενο της ρατσιστικής βίας στην Ελλάδα και η αντιµετώπισή του». http:// www.synigoros.gr/resources/perilipsi_eidikis.pdf,Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών όπως τροποποιήθηκε με τα, Jan 1950
Unhcr,UNHCR (1950). Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών, Ελευθεριών όπως τροποποιήθηκε με τα
11 και Νο. 14. Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και Πρωτόκολλα της Σύμβασης. Ρώμη 4η Νοεμβρίου, Jan 1950, Πρωτόκολλα Νο
Πρωτόκολλα Νο. 11 και Νο. 14. Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και Πρωτόκολλα της Σύμβασης. Ρώμη 4η Νοεμβρίου,1950http://www.echr.coe.int/Documents/ Convention_ ENG. \\pdf [xii] Όπως (σημ. vii)., Reframing Internalized Oppression and Internalized Domination: From the Psychological to the Sociocultural
Article
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου